Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Το τέλος της ιστορίας ...

Γεια σας ...
Λίγες μέρες έμειναν μέχρι το Πάσχα 
και ανάμεσα από τις προετοιμασίες
την βολτούλα μου στην θάλασσα δε την ξεχνάω.


Συνεχίζοντας ...

Το διήγημα μου
Γιατί ΘΕΕ μου; Γιατί σε ΜΕΝΑ;
σας αρεσε πολύ 
γι' αυτό και σήμερα σας βάζω την συνέχεια.
 
Το βράδυ με όση ηρεμία μπορούσα να έχω μίλησα στον Κωνσταντίνο. Του εξήγησα πως το είχα μάθει και προς έκπληξη μου ήταν πολύ ήρεμος. Μου είπε πως κάποιος από τον στρατό τον έμπλεξε και ήθελε να ξεφύγει αλλά δεν ήξερε τον τρόπο.
Του πρότεινα την φίλη μου και δέχτηκε να πάμε στο ιατρείο της. Εγώ ήμουνα πολύ χαρούμενη που είχα πάλι το παιδί μου ήρεμο και έτοιμο να πολεμήσει τον χειρότερο εφιάλτη που μπορούσε να του τύχει.
Την άλλη μέρα επισκεφτήκαμε την φίλη όπου τον συμβούλεψε να πάει σε έναν κέντρο για να ξεφύγει από αυτό τον εφιάλτη. Ο Κωνσταντίνος την άκουσε προσεκτικά και συμφώνησε σε όλα. Έτσι μετά από λίγες μέρες πήγε στο κέντρο. Έκανε σκληρές προσπάθειες για να ζήσει και πολεμούσε με πολύ πείσμα.
Εγώ τον επισκεπτόμουν αρκετά συχνά και κάθε φορά θαύμαζα το πείσμα του. Δεν ήξερα πως είχε τόσο πείσμα για ζωή και αναρωτιόμουν από που το είχε πάρει. Καθώς το σκεφτόμουν αισθάνθηκα πολύ χαζή. Ο Κωνσταντίνος είχε πάρει το πείσμα από μένα που ενάντια σε όλους τον μεγάλωσα και τον φρόντισα όσο καλύτερα μπορούσα.
Μετά από αρκετούς μήνες προσπαθειών ο Κωνσταντίνος βγήκε νικητής και εγώ ήμουν η πιο ευτυχισμένη μητέρα σε όλο το κόσμο. Το παιδί μου ήταν και πάλι μαζί μου και νικητής της ζωής.
Βρήκε μια καλή δουλειά και χαιρόμουνα να τον βλέπω. Ήταν και πάλι όπως και πριν. Πολύ δημοφιλής και οι κοπέλες ερχόντουσαν τρεις τρεις στο σπίτι για να του κάνουν παρέα. Πήγαιναν όλα καλά λοιπόν και εγώ χαιρόμουνα γι' αυτόν.
Όμως το τελευταίο καιρό είχα έναν κόμπο στο στομάχι. Κάτι με στεναχωρούσε αλλά δεν ήξερα τι ήταν αυτό. Ο Κωνσταντίνος συνέχιζε να είναι όλο ζωή αλλά εγώ είχα ένα κακό προαίσθημα και ήλπιζα να μην βγει αληθινό.
Ήμουνα στο δωμάτιο του και συγύριζα όταν ακούστηκε το τηλέφωνο. Το σήκωσα και αυτό που άκουσα με σώριασε στο πάτωμα. Ο Κωνσταντίνος είχε βρεθεί σε ένα μικρό δρόμο κοντά στο σπίτι μας νεκρός με μια σύριγγα στο χέρι.
Δεν μπορούσα να πω τίποτα. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως το ΔΙΚΟ μου το παιδί δεν βρισκόταν στη ζωή. Πως είχε ξαναγυρίσει στα ναρκωτικά τα οποία του την είχαν φυλαγμένη και του την έφεραν. Το παιδί που τόσο είχα αγαπήσει και του είχα αφιερώσει ολόκληρη την ζωή μου δεν υπήρχε πια. Το παιδί που μου είχε δώσει τόση χαρά όταν είχα μάθει πως ήμουνα έγκυος. Το παιδί που ΑΓΑΠΟΥΣΑ τόσο πολύ.
Με πιάσανε τα κλάματα και ξαπλωμένη όπως ήμουν στο πάτωμα ρωτούσα τον Θεό γιατί έπρεπε να πάρει το ΔΙΚΟ μου το παιδί. Αυτό το παιδί που ήταν τα πάντα για μένα. Που ήταν ολόκληρη η ζωή μου. Πως τώρα εγώ να ζήσω χωρίς αυτό το παιδί; Πως θα μπορούσα να υπάρξω χωρίς τα μικρά του χεράκια να με ακουμπάνε και να λένε ΜΑΜΑ; Να χαίρετε να με βλέπει ευτυχισμένη και να μου το λέει συνέχεια;
Δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω το τόσο άδικο θάνατο του γλυκού μου αγοριού. Από εκείνη την ημέρα έπαψα και εγώ να ζω. Έπαψα να τρώω, να πίνω, να ξεκουράζομαι και το μόνο που έκανα ήταν να πηγαίνω στο νεκροταφείο και να του κρατάω συντροφιά. Να του μιλάω ώρες και πολλές ήταν οι φορές που άκουγα την φωνούλα του να μου λέει ΜΑΜΑ Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ.
 

Όποιος θέλει να διαβάσει την αρχή του διηγήματος πατήστε εδώ
Την συνέχεια εδώ και εδώ.
Παρακάτω εδώ


Αυτά για σήμερα ...

Σας ευχαριστώ για τα σχολιά σας.

Φιλάκια ...

16 σχόλια:

  1. Μαρία Έλενα δραματική εξέλιξη...δεν την περίμενα, ωστόσο είναι μια πραγματικότητα που αφορά όλους μας.
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη είναι μια δραματική εξέλιξη που κάνενας δε την περίμενε αλλά έγινε.
      Φιλάκια ...

      Διαγραφή
  2. ω θεέ μου.. τραγωδία.
    εύχομαι να μην το ζήσει καμμία μανούλα! δεν κανέναν δεν αξίζει αυτό!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό εύχομαι και εγώ.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχολιο σου.
      Φιλάκια ...

      Διαγραφή
  3. Πω πω μαχαίρι στην καρδιά η συνέχεια της διήγησής σου μα τόσο μέσα στην πραγματικότητα!
    Καλησπέρα Μαρία Έλενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Άννα
      Σ΄' ευχαριστώ πολύ για το σχολιο σου.
      Φιλάκια ...

      Διαγραφή
  4. Ανατριχιαστική εξέλιξη... Δεν αντέχω τόσο και τέτοιο πόνο....
    Όμως η πένα σου καταπληκτική ακόμη και στον πόνο.
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Διάβασα όλες τις συνέχειες...τραγικό το τέλος και δικαιολογεί απόλυτα και τον τίτλο...
    Να πω μόνο μόνο και σε αυτό είμαι κάθετη πως είναι καλύτερα κάποιοι πατεράδες να πεθαίνουν, στα αλήθεια ή στα ψέματα το ίδιο μου κάνει, πριν κάνουν κακό σε ψυχές που δε φταίνε σε τίποτα...
    Φιλιά πολλά και καλό Σαββατοκύριακο!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ πιστεύω το ίδιο Μαρία.
      Δε μπόρεσα να τον καταλάβω ποτέ αυτό τον άνθρωπο.
      Καλό Σ/Κ και σε σένα
      Φιλάκια ...

      Διαγραφή
  6. Μαρία Ελενα μου..με τις ωραίες σου βόλτες... σου εύχομαι να γράφεις παντα..με χαρά..
    Καλό Σαβ/κο!! και καλό ΠΑΣΧΑ νάχουμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ όμορφη η θάλασσα όπως πάντα...μόλις βρω χρόνο θα περάσω για την συνέχεια τις ιστορίας!
    Καλό σου απόγευμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή