Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Τη λατρεύω τη βροχή ...

Γεια σας ...
Ο Νοέμβρης κοντεύει να τελειώσει 
αλλά ο καλός καιρός συνεχίζεται
και μαζί και οι βόλτες μου στην θάλασσα.


Αυτές τις μέρες έχω την ανάγκη να γράψω.

Γράφω μικρά  διηγήματα 
θέλοντας κάτι να μεταφέρω από μέσα μου
για να αισθανθώ κάπως καλύτερα.

Για το σημερινό διήγημα πήρα αφορμή
από κάποιον που γνώρισα χθες.

Ονομάζεται: Τη λατρεύω τη βροχή ...


      Έξω βρέχει και εμένα μου λείπεις περισσότερο από οποιαδήποτε μέρα. Έβρεχε και τότε που σε γνώρισα και δεν ήξερα πως θα γνωρίσω τον πιο γλυκό άνδρα στον κόσμο.
     Πηγαίνοντας για καφέ με μια φίλη μου έπιασε ξαφνικά βροχή. Καμία από τις δυο μας δεν είχε ομπρέλα και τρέξαμε στην κοντινότερη καφετέρια. Δεν θέλαμε να βραχούμε και έπρεπε με κάποιο τρόπο να προστατευτούμε.

     Όταν μπήκαμε στην καφετέρια καθίσαμε στο πρώτο τραπέζι που βρήκαμε μπροστά μας χωρίς να κοιτάξουμε πως κατά λάθος βρέξαμε έναν νεαρό. Καθώς καθίσαμε το προσέξαμε και εγώ σαν ευγενής που ήμουνα σηκώθηκα και πήγα και του ζήτησα συγνώμη.

     Μου απάντησε πως δεν έγινε και κάτι σοβαρό και μου είπε το όνομα του. Τον έλεγαν Μάριο και όταν το άκουσα χαμογέλασα. Με ρώτησε το δικό μου και το βλέμμα του αναρωτιόταν γιατί χαμογέλασα. Όταν του είπα Μαρία Έλενα χαμογέλασε και αυτός. Αργότερα μου είπε πως κατάλαβε γιατί χαμογέλασα.

     Στο μεταξύ η φίλη μου μου έκανε νοήματα και αναγκάστηκα γύρισα κοντά της. Αρχίσαμε να συζητάμε αλλά εγώ δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Τα μάτια του Μάριου με κοίταζαν τόσο μελαγχολικά που δεν ήξερα τι να κάνω. Είπα στην φίλη μου να πάμε στο τραπέζι του και ευτυχώς το δέχτηκε.

     Σύστησα την φίλη μου αλλά αυτός δεν είχε μάτια για καμία άλλη παρά μόνο για μένα. Ευτυχώς η φίλη μου το κατάλαβε γρήγορα και έφυγε. Μείναμε μόνοι μας και αρχίσαμε να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον.

     Ήταν καθηγητής φυσικής και δίδασκε σε ένα σχολείο στα Εξάρχεια. Λάτρευε την φυσική και του έκανε εντύπωση που εγώ την σιχαινόμουν. Του εξήγησα τους λόγους και έδειξε να τους καταλαβαίνει.

     Λίγο αργότερα στα καλά καθούμενα εκεί που μιλάγαμε συννέφιασε. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση και τον ρώτησα. Δεν μου είπε κατευθείαν απλώς μου ανέφερε πως είχε κάποια οικογενειακά προβλήματα. Δεν θέλησα να επιμείνω αλλά του εξήγησα πως δεν ήταν από περιέργεια.

     Το κατάλαβε και άρχισε να μου λέει την πονεμένη του ιστορία. Η μητέρα του και ο πατέρας του είχαν χωρίσει όταν ήταν 3 ετών και αυτός έμεινε με τον παππού και την γιαγιά του. Κανένας από τους δύο δε τον ήθελε γιατί τους ήταν βάρος. Αγαπούσε πολύ την γιαγιά και τον παππού του και στεναχωρέθηκε όταν τους έχασε. Όμως του έλειπε το πατρικό και το μητρικό χάδι. Μετά από τόσα χρόνια ακόμα δεν θέλουν να τον δουν και αυτό τον στεναχωράει.

     Καθώς τα έλεγε όλα αυτά ένα δάκρυ έπεσε στο μάγουλο του. Το είδα και θέλησα να τον αγκαλιάσω για να του δείξω πως κάποιος ενδιαφερόταν γι΄ αυτόν. Ήμασταν αγκαλιασμένοι πολύ ώρα. Σκεφτόμουν τι μπορώ ακόμα να ακούσω από αυτό τον άνθρωπο.

     Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που άκουσα. Μου φαινόταν αδιανόητο μια μάνα να μην ήθελε το ίδιο της το παιδί. Το κουβαλούσε τόσους μήνες στην κοιλιά της και όταν το γέννησε να μην ήθελε να το δει. Υπάρχουν τελικά μητέρες και μανάδες.

     Ο Μάριος κατάλαβε πόσο με πείραξε αυτό και αφού έπαψε να με αγκαλιάζει θέλησε ν' αλλάξει και θέμα. Μου είπε για τις πλάκες που του κάνουν τα παιδιά στο σχολείο και γελούσαμε.

     Δεν θυμάμαι πόση ώρα καθίσαμε στην καφετέρια αλλά όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε πονούσαν τα πόδια μας. Μου πρότεινε να κάνουμε μια βόλτα μια που είχε φτιάξει ο καιρός. Δέχτηκα αμέσως γιατί μου άρεσε η συντροφιά του.

     Περπατήσαμε δίπλα από την θάλασσα και εγώ δεν έπαψα να σκέφτομαι αυτά που μου είπε. Κάποια στιγμή το κατάλαβε και αυτός και με ρώτησε τι έχω. Δεν θέλησα να του πω την αλήθεια γιατί μπορεί να τον πλήγωνε. Του είπα πως είχα κάποιες δουλειές και έπρεπε να φύγω.

     Μου ζήτησε το τηλέφωνο μου και όταν του το έδωσα μου είπε πως θα με έπαιρνε την άλλη μέρα. Χάρηκα γιατί μου άρεσε πολύ η συντροφιά του. Του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγα.

     Την άλλη μέρα περίμενα τηλέφωνο του αλλά δεν πήρε. Στην αρχή ανησύχησα μήπως και είχε πάθει κάτι αλλά μετά σκέφτηκα πως ίσως να μην ήθελε να τηλεφωνήσει.

     Από εκείνη την ημέρα δε τον ξαναείδα. Τον θυμόμουνα όταν έβρεχε και μελαγχολούσα. Ήθελα να είναι καλά και οι γονείς του να θελήσουν να τον δουν και να του δώσουν όλη την αγάπη που του στερήσανε.

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχολιά σας.

Φιλάκια ...


3 σχόλια: