Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Ένα δίλημμα ...

Γεια σας ...
Η ζέστη μας έχει έρθει για τα καλά 
και το πανέμορφο καλοκαίρι του 2015
μας περιμένει να μας δείξει την ομορφιά του.

Εγώ την θάλασσα δε την ξεχνάω 


Τις τελευταίες μέρες δε ξέρω τι έχω πάθει
και γράφω συνέχεια
για πράγματα που βλέπω μπροστά μου.
Μια ιστορία που έγραψα είναι η ακόλουθη
με τίτλο: Δίλημμα που ζητάει λύση.




Έχω δίλημμα μου είπε και μάλιστα μεγάλο. Δεν ήξερα τι εννοούσε αλλά δεν έδωσα και μεγάλη σημασία. Ήξερα πως θα μου μιλήσει και μαζί θα βρούμε μια λύση.
     Από τη μια είναι ο έρωτας μου για αυτό τον άνθρωπο που με πλήγωσε τόσο βαθιά και θέλει να ξαναγυρίσει πίσω. Από την άλλη είναι ένας άνθρωπος που με λατρεύει και όταν ήμουνα πληγωμένη μου συμπαραστάθηκε με την αγάπη του.
     Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Τον Δημήτρη τον γνώρισα σε μια όμορφη φάση στην ζωή μου. Είχα πάρει προαγωγή στην δουλειά μου και είχα βγει να το διασκεδάσω με συναδέλφους.
     Με τη πρώτη ματιά είδα πως με αυτό τον άνθρωπο θα ήμουνα ευτυχισμένη. Δεν έκανα λάθος ο Δημήτρης με αγαπούσε πολύ και ήθελε συνέχεια να με κάνει ευτυχισμένη. Μου έκανε πολλά δώρα, που δε τα χρειαζόμουνα, αλλά η χειρονομία μετρούσε. Κάναμε ταξίδια και ότι και να ήθελα το πραγματοποιούσε. Δεν ήξερα τι άλλο να ζητήσω από τον Θεό και τον ευχαριστούσα που τον έφερε στο δρόμο μου.
Όμως κάποια στιγμή όλα τα όμορφα τελειώνουν. Παραμονή της γιορτής του ήταν εξαφανισμένος και την ίδια μέρα δε σήκωνε τηλέφωνα. Πίστεψα πως κάτι έπαθε και έσπευσα για να δω αν ήταν καλά. Πήγα σπίτι του άνοιξα με το κλειδί μου.  Τον βρήκα αγκαλιά με μια άλλη λέγοντας αυτή τη φράση που σιχαίνομαι να ακούω: «Δεν είναι αυτό που νομίζεις».
 Δεν είπα τίποτα έφυγα και δε του ξαναμίλησα για αρκετό καιρό. Είχα πολύ πόνο μέσα μου και δεν ξέρω αν μπορούσε τόσο εύκολα να φύγει. Ήξερα πως θα με κυνηγούσε για να μου πει τι συνέβη αλλά δε με ενδιέφερε πια. Δεν ήθελα να τον ξαναδώ στα μάτια μου. Συνέχισα την ζωή μου από εκεί που την είχα αφήσει.
Εκείνος με πήρε τρία τηλέφωνα και όταν είδε πως δεν απαντούσα έπαψε να παίρνει. Έβλεπα τον αριθμό του και δεν ήθελα ν’ απαντήσω γιατί ότι και να μου έλεγε δε θα τον πίστευα. Βάθια μέσα μου έκλαιγα που έπεσα τόσο λάθος για έναν άνθρωπο που αγαπούσα τόσο πολύ.
      Λίγους μήνες μετά το χωρισμό μας ήρθε στο δρόμο μου ο Παναγιώτης. Τον γνώρισα σε μια καφετέρια. Συνομιλούσαμε λίγο και ανταλλάξαμε τηλέφωνα για να τα ξαναπούμε. Δεν περίμενα τίποτα από εκείνον. Φαινόταν καλό παιδί αλλά εγώ φοβόμουνα να αγαπήσω ξανά μήπως πληγωθώ. Δεν ήθελα κανέναν στη ζωή μου εκείνη την περίοδο.
Εκείνου του κέντρισα το ενδιαφέρον πως όπως μου είπε μετά είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να με κατακτήσει. Άρχισε να με πολιορκεί με μηνύματα, τηλέφωνα, λουλούδια λέγοντας μου πόσο πολύ ήθελε να βρεθούμε ξανά. Εγώ δέχτηκα να ξαναβρεθούμε αλλά του ξεκαθάρισα πως αισθανόμουνα.
Εκείνος το δέχτηκε και μου είπε πως μπορούμε να είμαστε φίλοι και αργότερα βλέπουμε. Με τους καλούς του τρόπους με κατάκτησε. Ήθελα συνέχεια να είμαι μαζί του. Να βγαίνουμε βόλτες, να πηγαίνουμε στα μαγαζιά, για φαγητό. Με τον τρόπο του έδιωξε τον πόνο απ΄ τη καρδιά μου. Έπαψα να φοβάμαι ν΄ αγαπήσω μήπως και πληγωθώ και τον αγάπησα πολύ. Αυτός έδειχνε πως με αγαπούσε και προσπαθούσε τη κάθε μέρα να την κάνει μοναδική.
     Τον πρώτο μήνα που κλείσαμε μαζί μου έκανε πάρτυ καλώντας όλους τους φίλους μας. Τον δεύτερο μήνα με πήγε Eurodisney και περάσαμε τέλεια. Τόσα όμορφα περνάγαμε κάθε μέρα.
     Τον Δημήτρη δε τον σκεφτόμουνα καθόλου. Βαθιά μέσα τον είχα συγχωρέσει. Δεν τον ήθελα όμως στη ζωή μου μέχρι που με πήρε τηλέφωνο. Μου μίλησε γλυκά και βαθιά μέσα μου ήξερα πως κάτι ήθελε από μένα. Δεν ήξερα τι αλλά δεν ήμουνα διατεθειμένη να του το δώσω.
     Μου είπε πως του είχα λείψει πολύ και ήθελα να είμαστε και πάλι μαζί. Άξιζε ακόμα μια ευκαιρία η αγάπη μας. Αν και εγώ αισθανόμουνα έτσι έπρεπε να της δώσω μια ευκαιρία. Έπεσα από τα σύννεφα και δεν ήξερα τι να του πω.
     Όταν έκλεισα το τηλέφωνο τον σκεφτόμουνα. Η καρδιά μου πετάριζε. Τον αγαπούσα ακόμα και με το μυαλό μου έκανα όνειρα να είμαστε μαζί. Εκείνη τη στιγμή δε σκεφτόμουνα τίποτα παρά μόνο αυτόν και εμένα αγκαλιά. Θεέ μου πόσο μου είχε λείψει η αγκαλιά του, τα φιλιά του!


Η συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση.


Σας ευχαριστώ για τα σχολιά σας.

Φιλάκια ...

5 σχόλια:

  1. Μαρία Ελενα μου, είναι ωραίο να γράφεις... χαίρομαι όταν βλέπω την θάλασσά σου... παντα υπεροχη... και λίγο υπομονή, μας έρχεται το καλοκαιρι! ευχαριστώ που περνας!! μακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Μαρία Ελενα!!! Αυτά τα διλήμματα είναι η αλήθεια μας αποσυντονίζουν αλλά το γνωρίζεις και μόνη σου μόνο η καρδιά ξέρει την αλήθεια!!! Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ αυτός ο έρωτας και η προδοσία και η καρδιά που αρνείται να ακολουθήσει τη λογική...περιμένουμε τη συνέχεια!!Καλή Κυριακή Μαρία Έλενα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή