Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

Αλήθεια ή ψέμματα ...

Στο παιχνιδάκι αυτό με κάλεσε η Άννα από την Κρήτη.

Οι κανόνες είναι οι εξής:

Γράφεις 4 προτάσεις που αφορούν εσένα.

Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποιά απ’όλες είναι αληθινή.


Μόνο μία από αυτές ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα

1. Είμαι εθελόντρια στο Χαμόγελο του παιδιου

2. Λατρεύω τα ζώα.

3. Είμαι καπνίστρια 10 χρόνια.

4. Όταν ήμουν 10 χρονών έχασα τον παππού μου.

Προσκαλώ να παίξουν:

Μαριλένα

Sideras

Μαργαρίτα

Νικόλαος

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Μην το ξεχάσεις ...

Θα ήθελα να πω τόσα πολλά αλλά σιωπαίνω.

Δεν ξέρω αν καταλάβεις τα λόγια μου

Σου τα λέω μέσα από την εικόνα

Κρατησέ τα φυλακτό.

Και μην ξεχάσεις ποτέ Σ’ αγαπάω.

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Αυτόγραφο ...

Παρόλο που κανένας δε με προσκάλεσε για να συμμετέχω στο νέο blogοπαίχνιδο με τίτλο "Χειρόγραφο" θέλησα να γράψω κάτι.

Κάθε blogger πρέπει να αναρτήσει ένα δικό του χειρόγραφο (μπορεί να είναι και ζωγραφιά) και στη συνέχεια να το στείλει στο http://www.autographcollectors.blogspot.com/ όπου θα συγκεντρωθούν όλα τα χειρόγραφα.

Οι κανόνες του παιχνιδιού:
1. Γράψε
2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποιείς το autographcollectors με το να βάλεις στο τέλος της ανάρτησής σου: για το http://autographcollectors.blogspot.com
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν και ειδοποίησέ τους.(επίσης απαραίτητο, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται)

Δε σκέφτηκα και πολύ τι θα γράψω.

Το αγαπημένο ποιήμα που έγραψα για τα ομορφότερα λουλούδια όλου του κόσμου.

για το http://autographcollectors.blogspot.com

Δεν ξέρω ποιος έχει παίξει γι’ αυτό και προσκαλώ όσους δεν έχουν παίξει.

Φιλάκια ...


Κυριακή 11 Μαΐου 2008

Μανούλα Σ' αγαπώ πολύ ...

Μια ανθοδέσμη περιμένει σήμερα έναν άνθρωπο που μου έχει σταθεί όσο δεν μπορέιτε να φανταστείτε.

Αυτη είναι η μητέρα μου, ο άνθρωπος που με έφερε στην ζωή και μου έχει διδάξει πάρα πολλά.

Είναι ο άνθρωπος που ότι και να του πω θα με καταλάβει και θα προσπαθήσει να μου δείξει ποιο είναι το σωστό.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή μαζί με την αδερφή μου πηγαίναμε με τον μπαμπά μας και της αγοράζαμε γλαστράκια με λουλούδια και αντί για καρτούλα βάζαμε ένα σημειωματάκι που έλεγε:

Μανούλα Σ’ αγαπάμε πολύ

Οι κόρες σου

Όταν της το δίναμε έβλεπες τα μάτια της δακρυσμένα αλλά δε μπορούσα να καταλάβω γιατί. Τώρα που έγινα και εγώ μητέρα μπορώ να την καταλάβω.

Το πιο όμορφο δώρο που μπορεί να σου κάνει το παιδί σου είναι να σου πει Μανούλα σ’ αγαπώ πολύ.

Μετά απ΄αυτό δεν θέλεις τίποτα άλλο να σου δώσει.

Γι’ αυτό και σήμερα θα της προσφέρω αυτή την ανθοδέσμη και θα της πω Μανούλα Σ’ αγαπώ πολύ.

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Το παιδί της αγάπης



Τις τελευταίες μέρες διαβάζω πάρα πολύ ελληνική λογοτεχνία. Διάβάζοντας βρήκα ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ. Είναι «Το παιδί της αγάπης» της Μαρία Τζιρίτα από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Ένα από τα πιο καλά βιβλία που έχω διαβάσει τελευταία και αυτό φαίνεται και από το απόσπασμα που ακόλουθεί.

Γύρισε πάλι στο σαλόνι, όπου είχε αφήσει τον μικρό να ζωγραφίζει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Με πολύ ενθουσιασμό τού ανακοίνωσε πως ερχόταν η Τασία, φέρνοντας το κέικ σοκολάτας που τόσο του άρεσε, και πως μαζί θα στόλιζαν το δικό τους δέντρο. Πίστευε πως αυτό θα ενθουσίαζε το γιο της, όσο είχε ενθουσιάσει και την ίδια, καθώς σκεφτόταν ότι θα μπορούσε να συνεχίσει τη δουλειά της απερίσπαστη. Όμως έκανε λάθος. Τα πράγματα δεν έγιναν καθόλου έτσι. Ο Άγγελος κατέβασε τα μουτράκια του και η Τασία στόλισε μόνη της το δέντρο. Ο μικρός έβρισκε συνεχώς αφορμές να διακόπτει τη μητέρα του ώστε να την αναγκάσει ν’ ασχοληθεί μαζί του.
Κατά τις δέκα το βράδυ αποκοιμήθηκε εξαντλημένος στο χαλί δίπλα στην καρέκλα του γραφείου της. Η Μαρίνα ήταν τόσο αφοσιωμένη στη μελέτη της που τον πήρε χαμπάρι τουλάχιστον μετά από μισή ώρα. Τον έβαλε στο κρεβατάκι του και έμεινε εκεί να τον χαζεύει.
«Καρδούλα μου, ξέρεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις μια μανούλα να σε λατρεύει όπως εγώ; Ξέρεις ότι υπάρχουν πολλά παιδάκια που μεγαλώνουν χωρίς μανούλα, χωρίς αγάπη; Εσύ όμως, Άγγελέ μου, θα έχεις εμένα πάντα
στο πλάι σου να σε φροντίζω και ποτέ δε θα σου λείψει τί-
ποτε. Ακούς, μωρό μου;»
Ο μικρός όμως ταξίδευε ήδη στην αγκαλιά του Μορφέα.


Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Σαν ένα καρτούν ...

Κοιτάζοντας πίσω μου ξέρω πως δεν ήταν σωστό όλο αυτό αλλά δε μπορούσα να κάνω διαφορετικά.

Δεν μου είναι και τόσο εύκολο να εμφανίζω την φωτογραφία μου στον κάθε άνθρωπο που θέλει να με γνωρίσει. Στο κάτω κάτω ο πρωθυπουργός είμαι και θέλουν να με δουν. Μια απλή κοπέλα είμαι και τι θα μπορέσουν να καταλάβουν από μια φωτογραφία; Ίσα ίσα θα έβλεπαν μόνο ένα πρόσωπο χωρίς τα συναισθημάτα του και χωρίς τη ζεστασιά που αναβλύζει από τα γραπτά της.

Οχι δεν συμφωνώ και δε μπορεί να μου αλλάξει κανένας γνώμη. Προτιμώ στη θέση της φωτογραφίας να βάλω ένα καρτούν. Μια κοπέλα που να είναι γλυκιά και να γίνει η μασκότ μου. Να μη φαίνεται η φατσούλα της ούτε και τα συναισθηματά της. Απλώς να χαμογελάει και να μου δίνει κέφι για να γράφω καλύτερα. Αργότερα μπορεί ν’ αλλάξω γνώμη αλλά τώρα δεν θέλω να το κάνω.

Δικαιωμα μου είναι να προσέχω που δείχνω τη γλυκιά μου φατσούλα και τα παιχνιδιάρικα ματάκια μου. Αυτά που σε κάθε βλέμμα του απάνω του πετάνε σπίθες και βγάζουν φωτιές. Μόνο σε αυτόν θέλω να δείχνω τα πραγματικά μου συναισθήματα, τα μάτια μου, τον εσωτερικό μου κόσμο.

Μόνο αυτός μπορεί να με καταλάβει ότι και να πω και ότι και να κάνω να με δικαιολογήσει.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Έναν τριανταφυλλένιο μήνα ...

Η άνοιξη είναι πια γεγονός.

Πρώτη του Μάη σήμερα και θέλω να σας ευχηθώ να έχω το πιο όμορφο μήνα.

Δεν θα μπορούσα να σας ευχηθώ χωρίς τ’ αγαπημένα μου λουλούδια.

Τριαντάφυλλα λοιπόν για να είναι ο μήνας μας τριανταφυλλένιος.