Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Η Ιθάκη μας είναι τόσο κοντά ...

Από την πρώτη φορά που διάβασα το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Ιθάκη» το αγάπησα.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Στο γυμνάσιο η καθηγήτρια των Νέων Ελληνικών όταν μας το έφερε και μας το διάβασε μας ρώτησε τι μας άφησε. Εγώ της είχα απαντήσει πως καθώς το διαβάζαμε μου άφησε μια ελευθερία για ότι και να ήθελα να κάνω. Μια ελευθερία πως ότι και να θέλω μπορώ να το καταφέρω φτάνει να το θέλω πάρα πολύ.

Τώρα ξαναδιαβαζοντάς το αισθάνομαι δέος γι’ αυτό το μεγάλο ποιητή μας που έχει γράψει τόσα πολλά αριστουργήματα. Αναμεσά τους την «Ιθάκη» που για μένα είναι το καλυτερό του ποίημα. Ένα ποίημα που μας λέει να έχουμε υπομονή και ότι στόχος πρέπει να επιτευχθεί θα επιτευχθεί.

Με την υπομονή κανένας δεν έχει χάσει. Σιγά σιγά μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα και να είμαστε και ε

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Ο Tweety και η Μαρκέλλα ...

Όταν γεννήθηκε η Μαρκέλλα ήθελα το δωματιό της να είναι το ομορφότερο στο κόσμο. Είναι βλέπετε η πριγκιπέσσα μου και δεν μπορεί να έχει ένα δωμάτιο που να μη της αντιπροσωπεύει.

Ο αγαπημένος μου ήρωας των κινούμενων σχεδίων είναι ο Tweety. Δεν ξέρω πότε το έπαθα αυτό να μου αρέσει τόσο πολύ ο Tweety. Έτσι όταν ψάχναμε να βρούμε θέμα για το δωμάτιο της πριγκιπέσσας μας σκέφτηκα να είναι αυτό.


Αγοράσαμε ότι υπήρχε με αυτό τον όμορφο ήρωα των κινούμενων σχεδίων και τα βάλαμε στον τοίχο φτάχνοντας κάτι το τέλειο.

H μικρή πριγκιπέσσα δεν μπορούσε να μην έχει ένα φωτιστικό με τον γαπημένο της ήρωα. Έτσι φάγαμε όλο τον κόσμο αλλά το βρήκαμε.

Από τις φωτογραφίες που σας παραθέτω πιστεύω πως και εσείς θα πείτε πως είναι πανέμορφο το δωμάτιο της πριγκιπέσσας μου.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Σ' ευχαριστώ ...


Ο έρωτας σήμερα γιορτάζει και εγώ θέλω να αφιερώσω αυτό το βιντεάκι που το έφτιαξα μόνη μου στον ερωτά μου, στον άντρα μου.

Στον άνθρωπο που εδώ και 9 χρόνια βρίσκεται στην ζωή μου και την έχει ομορφήνει τόσο πολύ. Στον άνθρωπο που μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο, την κορούλα μας.

Τα ηλιοβασιλέματα μας αρέσουν τόσο πολύ και στους δύο ίσως γιατί σ’ ένα ηλιοβασίλεμα του Ιουνίου γνωριστήκαμε και αγαπηθήκαμε με την πρώτη ματιά. Τον είδα και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πως με αυτό τον άνθρωπο θα ήθελα να περάσω ολόκληρη την ζωή μου. Απ΄ότι μου και είπε και εκείνος αργότερα το ίδιο σκέφτηκε.

Ερωτευτήκαμε και πραγματικά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τη ζωή μας ο ένας χωρίς τον άλλον. Παρόλο που υπήρχαν ενδοιασμοί στην αρχή από μέρους μου γρήγορα κατάλαβα πως ήταν ο σωστός άνθρωπος που θα με έκανε την πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο.

Αποφασίσαμε να παντρευτούμε και κάθε μέρα με έκανε τόσο ευτυχισμένη με την αγάπη του και τα λόγια του που ήταν τόσο γλυκά. Από το βλέμμα του φαινόταν πόσο ερωτευμένος ήταν και όλοι το καταλάβαιναν.

Μερικές φορές οι φίλοι του τον κοροίδευαν λεγντάς του περιπαικτικά και εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δε τρελαθήκαμε. Αυτός τους άκουγε και χαμογελούσε χωρίς να τους δίνει απάντηση μόνο σκεφτόταν πως δεν γνώρισαν το κατάλληλο πρόσωπο.

Την ημέρα του γάμου μας εγώ ήμουνα τόσο ευτυχισμένη με το λευκό μου νυφικό και με μια τελετή που την είχα διοργανώσει μόνη μου μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ήταν ένας ονειρικός γάμος μόνο και μόνο γιατί αυτός ήταν ο άνδρας που περίμενα σε ολόκληρη την ζωή μου.

Το ταξίδι του μέλιτος στην Κύπρο, ένα ονειρό μου που πραγματοποιήθηκε, περάσαμε τόσο όμορφα και τόσο τέλεια μόνο και μόνο γιατί ήμασταν μαζί.

Όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος ήταν ο πρώτος που ήθελα να το πω και να τον ευχαριστήσω για το τόσο όμορφο δώρο του.

Η ζωή μαζί του είναι μια απόλαυση και απ΄όταν γεννηθηκε και η ζουζουνίτσα μας είμαστε τόσο ευτυχισμένοι που κανένας δεν μπορεί να μας την χαλάσει.

Πραγματικά σήμερα δεν θέλω κανένα δώρο απ΄αυτόν μου φτάνει μόνο η αγάπη του και η ζεστασιά που αισθάνομαι όταν βρίσκομαι στην αγκαλιά του.

Μωρό μου Σ’ ευχαριστώ για όλες τις όμορφες στιγμές που μου έχεις χαρίσει και Σ’ αγαπώ πολύ.


Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Μην το ξεχάσεις ποτέ ...


Από την ημέρα που έμεινα έγκυος μου βγήκαν πάρα πολλές φοβίες σχετικά με το μωρό μου.

Φοβόμουνα μην πάθει κακό και δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω τον κάθε μου φόβο. Ο γιατρός μου όποτε πήγαινα μου έκανε και τον ψυχαναλυτή ακουγοντάς μου να του λέω για όλες τις φοβίες μου. Προσπαθούσε να με καθησυχάσει αλλά δεν τα κατάφερνε και πάντα.

Όταν γεννήθηκε η Μαρκέλλα μου στις 13 Στεπτεμβρίου 2006 ήμουνα τόσο χαρούμενη που το μωράκι μου ήταν γερό. Δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά μόνο να είναι γερό.

Την πρώτη φορά που την είδα δε θα την ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Είχα μόλις βγει απ΄το χειρουργείο και πα΄ρόλο που ακόμα δεν είχα καλή επαφή με το περιββάλλον ήθελα να την δω. Ήταν τόσο μικρούλα και τόσο γλυκούλα. Δεν μπορούσα να την πάρω αγκαλιά αλλά το ήθελα τόσο πολύ. Έτσι ψέλισα στην μητέρα μου να με βοηθήσει να την πάρω αγκαλιά και να προσέχει να μη μου πέσει.

Αισθανόμουνα τόσο όμορφα που το πλασματάκι που κουβαλούσα 9 μήνες στην κοιλιά μου βρισκόταν τώρα στην αγκαλιά μου. Ήταν το μωράκι μου που αν το ήθελε ο Θεός θα έδινα και την ζωή μου για να το προσέχω. Θα το αγαπώ και το θα το φροντίζω μέχρι να μην με χρειάζεται πια.

Οι πρώτες μέρες ήταν τόσο γλυκές. Αισθανόμουν η πιο όμορφη και πιο γλυκιά μανούλα στον κόσμο. Μου άρεσε να παίζω μαζί της, να την κοιμίζω, να την ταίζω , να την αλλάζω και να περνάμε πολλές ώρες μαζί. Ήμουν η πιο ευτυχισμένη μανούλα στον κόσμο που είχα το πιο όμορφο μωράκι που με αγαπούσε και μου το έδειχνε συνέχεια.

Η κάθε μέρα με την Μαρκέλλα μου ήταν πανέμορφη. Έβλεπα σιγά σιγά τι μπορούσε να κάνει αθημερινά και ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Μάθαμε να σηκάνουμε το κεφαλάκι μας, να χτυπάμε παλαμάκια, να καθόμαστε στην καρέκλα, να περπατάμε, να παίζουμε μόνες μας και εγώ χαιρόμουν.

Σήμερα η ζουζούνα μου γίνεται 17 μηνών και εγώ το μόνο που μπορώ να της ευχηθώ είναι να έχει υγεία και πολύ ευτυχία σε όλη την ζωή της. Να έχει γύρω της ανθρώπους πάντα που να την αγαπάνε και να την φροντίζουν. Να είναι ευτυχισμένη και να συνεχίσει να μου δίνει αγάπη και χαρά με το καθετί που κάνει.

Μαρκέλλα μου Σ’ αγαπάω πολύ μωρό μου. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτο.

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Σαν να ήταν χθες ...


Δεν θέλω να το παίξω έξυπνη απλώς θέλω να σας πω την προσωπική μου εμπειρία για την σημερινή ημέρα. Σαν σήμερα πριν από 27 χρόνια γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας του Ολυμπιακού.

Ήταν Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 1981 όπως πολλοί φίλαθλοι αυτής της καταπληκτικής ομάδας πήγε και ο μπαμπάς μου στο γήπεδο για να παρακολουθήσει τον αγώνα με την ΑΕΚ. Εγώ απ’ όσο θυμάμαι σαν γνήσια φίλαθλος ήθελα να πάω μαζί του αλλά ευτυχώς δεν με πήρε.

Τα εισιτηριά που είχε ήταν για την Θύρα 7, την Θύρα των πρωταθλητών. Φτάνοντας στο γήπεδο ευτυχώς βρήκε έναν φίλο του που είχε εισιτήρια για την Θύρα 11 και πήγε μαζί του. Αφού εγώ δεν ήμουν μαζί του δεν είχε και μεγάλο πρόβλημα να πάει εκεί.

Παρακολούθησε τον αγώνα με αρκετό ενδιαφέρον και χάρηκε με το 6-0. Όταν τελειωσε ο αγώνας χαιρέτησε τον φίλο του και ξεκίνησε για το σπίτι χωρίς να μάθει τίποτα για τα γεγονότα που συνέβησαν στη Θύρα 7.

Κατά περίεργο λόγο στο σπίτι άργησε να φτάσει και η τηλεόραση άρχισε να παίζει για τα γεγονότα. Η μητέρα μου τα άκουσε με μεγάλη προσοχή και δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά της και τα μάτια της. Ξέραμε πως τα εισιτήρια του μπαμπά ήταν για τη Θύρα 7 και πηγάμε να σκάσουμε.

Ο μπαμπάς άφαντος η μητέρα μου να είναι στεναχωρημένη και εμείς να κλαίμε πιστεύοντας πως χάσαμε τον πατερούλη μας. Η τηλεόραση έδειχνε όλα τα γεγονότα και συνδέσεις και στο γήπεδο αλλά και στο Τζάννειο νοσοκομείο. Είχαμε κολλήσει στην τηλεόραση και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ότι λέγανε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα. Φοβόμουνα τόσο πολύ πως δε θα τον ξαναέβλεπα που έκλαιγα και ούρλιαζα.

Δεν πίστευα πως από έναν αγώνα της αγαπημένης μου ομάδας μπορούσα να χάσω τον πατερούλη μου, το στηριγμά μου. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο πολύ τον αγαπούσα και δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο παρά μόνο να έβλεπα ξανά το προσωπάκι του να μου χαμογελάει. Να αισθανόμουν το χάδι του και τίποτα άλλο δεν ήθελα.

Από τις σκέψεις μου αυτές με έβγαλε η πόρτα. Άνοιξε και είδα τον γλυκό μου πατερούλη να μου χαμογελάει και να μου λέει να σταματήσω να κλαίω. Τον άκουσα και το πρώτο πράγμα που έκανα μαζί με την αδερφή μου πήγαμε να καθίσαμε στην αγκαλιά του και δεν φεύγαμε με τίποτα. Θέλαμε τα φιλιά του και δε μας ένοιαζε τίποτα άλλο.

Εκείνη την ημέρα ευτυχώς ο πατερούλης μου βγήκε ζωντανός επειδή δεν ήταν στη Θύρα 7. Όμως εμείς στεναχωρεθήκαμε πολύ με όλη αυτή την κατάσταση και τον βάλαμε να μας υποσχεθεί πως δε θα ξαναπήγαινε γήπεδο. Μας υποσχέθηκε και τη κράτησε την υποσχεσή του. Τώρα πηγαίνει σε φιλικά του Ολυμπαικού ή όταν παίζει με μικρές ομάδες.

Αυτή την ημέρα δε θα την ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Είναι ένα συναίσθημα που και τώρα ακόμα με πονάει. Στεναχωρέθηκα για τα παιδιά που χαθήκανε και ακόμα αναρωτιέμαι γιατί συνέβει αυτό.

Ποτέ δεν μάθαμε τι πραγματικά συνέβει εκείνη την ημέρα και κανένας δεν πλήρωσε για αυτές τις αθώες ψυχές που φύγανε τόσο άδικα από την ζωή.

Μπαμπακούλη μου Σ’ αγαπώ πολύ μη το ξεχάσεις ποτέ.


Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Ένα παραμύθι η ζωή μου ...


Όλη μου την ζωή είναι γεμάτη με παραμύθια. Η μητέρα μου μου έλεγε παραμύθια από την ημέρα που γεννήθηκα. Αργότερα μεγαλώνοντας διάβαζα και μόνη μου και τα λάτρευα. Τα αγαπούσα τόσο που άρχισα να διαβάζω και στα μικρότερα ξαδέφια μου αλλά πολλές ήταν οι φορές που τους έλεγα και δικά μου. Σαν ενήλικη τα είχα ξεχάσει με την καθημερινότητα. Όμως όταν απόκτησα την Μαρκέλλα μου τα ξαναλάτρεψα και άρχισα να γράφω για να της τα διαβάζω.
Τώρα γράφω συνέχεια παραμύθια μόνο και μόνο για να βλέπω τα ματάκια της πως με κοιτάνε όταν της τα διαβάζω. Της φαίνονται τόσο μαγικά όλα και εγώ δε της χαλάω ποτέ χατήρι και της λέω τα ομορφότερα παραμύθια.
Σήμερα που έχει γενέθλια η καλυτερή μου φίλη, η Σταυρούλα θέλω να σας πω ένα παραμύθι και να της το αφιερώσω.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γλυκιά κοπέλα που την έλεγαν Τριανταφυλλένια. Η Τριανταφυλλένια αγαπούσε πάρα πολύ τα λουλούδια και περισσότερο τα τριαντάφυλλα. Περνούσε πολλές ώρες στον κήπο και δεν είχε πολλές παρέες.
Προτιμούσε να μιλάει στα λουλούδια και όχι σε φίλους. Πίστευε πως κανένας φίλος δεν μπορούσε να την καταλάβει καλύτερα από ένα λουλούδι. Κανένας δεν μπορούσε να της αλλάξει γνώμη ότι και της έλεγαν οι γονείς της και τα αδέρφια της.
Ώσπου κάποια μέρα γνώρισε την Κυπαρισούλα. Ήταν κοντά στην ηλικία της και αγαπούσε και αυτή πολύ τα λουλούδια. Είχαν έρθει με τους γονείς της επίσκεψη και παρόλο που όλοι της έλεγαν να κάτσει μαζί τους στο σαλόνι αυτή προτίμησε να πάει στον κήπο.
Εκεί γνώρισε την Τριανταφυλένια και γίνανε κατευθείαν φίλες. Αγαπούσαν και οι δύο τόσο πολύ τα λουλούδια που δεν είχαν άλλη συζήτηση από αυτά. Συνέχισαν να κάνουνε στενή παρέα πηγαίνοντας η μία στο σπίτι της άλλης και να συζητάνε για τα λουλούδια που τόσο αγαπούσαν.
Μια μέρα η Τριανταφυλλένια αρρώστησε και δεν μπορούσε να κατέβει στον κήπο. Η Κυπαρισούλα έβαλε κάποιον να κουβαλήσει στο δωμάτιο της φίλης της μερικές γλάστρες για να αισθανθεί πως βρισκόταν στον κήπο. Η Τριανταφυλλένια όταν το είδε χάρηκε πάρα πολύ και έγινε αμέσως καλά.
Από εκείνη την ημέρα οι δύο κοπέλες γίνανε αχώριστες και ποτέ δεν χωρίσανε. Η φιλία τους ήταν αληθινή και έμεινε ακάθεκτη στον χρόνο.
Σταυρούλα γλυκιά μου Χρόνια Πολλά και να τα εκατοστήσεις.
Η Καλύτερη Φίλη σου που Σ’ αγαπάει τόσο πολύ.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Με την ευωδιά τους χαμογελάστε ...



Θέλοντας να υποδεχτώ τον ομορφότερο μήνα όλου του χρόνου έφτιαξα αυτό το βιντεάκι που έχει δύο μεγάλες μου αγάπες. Τα τριαντάφυλλα και το Χαμογέλασε τραγουδισμένο από τον μοναδικό Αντώνη Ρέμο.
Τα τριαντάφυλλα ανέκαθεν μου άρεσαν γιατί τα θεωρώ τα πιο όμορφα λουλούδια που μπορείς να έχεις σε μια γλάστρα, σε ένα κήπο ή ένα ανθοδοχείο. Μου αρέσει να τα κοιτάζω και βλεποντάς τα να αναπολώ παλιές όμορφες καταστάσεις.
Τα έχω συνδέσει με τα ομορφότερα σημεία της ζωής μου Κρατώντας ένα μπουκέτο κατακόκκινα τριαντάφυλλα μου έκανε πρόταση γάμου ο άντρας μου και δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά.Από ένα μπουκέτο ροζ τριαντάφυλλα ήταν η νυφική μου ανθοδέσμη. Ρόζ και λευκά τριαντάφυλλα είχε ο στολισμός της εκκλησίας. Άσπρα τριαντάφυλλα με ένα κόκκινο μου έφερε όταν γέννησα την κορούλα μας.
Τα τριαντάφυλλα είναι μέρος της ζωής μου και κάτι που σίγουρα θα βρεις στο σπίτι μου αλλά και στο μπαλκόνι μου. Η αδυναμία μου είναι τα κόκκινα αλλά έχω και λευκά και ροζ σε γλάστρες.
Διαβάζοντας την γλώσσα των λουλουδιών έμαθα:
Τριαντάφυλλο, Νυφικό
Τριαντάφυλλο, Σομόν
Τριαντάφυλλο, Χριστούγεννα
Τριαντάφυλλο, Άρωμα
Τριαντάφυλλο, Ροζ
Τριαντάφυλλο, Κόκκινο
Τριαντάφυλλο, Λευκό
Τριαντάφυλλο, Κίτρινο
Αληθινή φιλία
Ευτυχισμένη αγάπη
Η αγάπη είναι επικίνδυνη
Ειρήνη και ηρεμία
Ιδιότροπη ομορφιά
Αγάπη και τέλεια ευτυχία
Αγάπη και πόθος
Γοητεία και αθωότητα
Απιστία και ζήλια
Όμως ακόμα μια μεγάλη αγάπη που έχω είναι ο Αντώνης Ρέμος. Ειδικά το Χαμογέλασε με στέλνει στους ουρανούς. Μπορώ να είμαι θλιμμένη και μόλις το ακούσω χαμογελώ. Αισθάνομαι πως το λέει μόνο για μένα και πρέπει να χαμογελάσω.
Παρακάτω παραθέτω και τους στίχους. Σε όποιον του αρέσει μπορεί να το τραγουδήσει μαζί μου και μαζί με τον Αντώνη το καλύτερο παιδί της δισκογραφίας.
Μη μελαγχολείς ψάχνεις να βρεις
αυτό που όλοι τους ζητούν
Μια Κυριακή,μια εκδρομή
μια αγκαλιά μέσα να μπουν
κι ένα φιλί μια απειλή
ένα φτερούγισμα τρελό
και μια φωτιά που να διψά
για της αγάπης το νερό

Χαμογέλασε
πάει πέρασε
ότι έγινε,έγινε μωρό μου
τώρα εγώ είμαι εδώ
να σου τραγουδώ
να σου λέω το πόσο σ'αγαπώ

μη μελαγχολείς αφού μπορείς
απλά να ζήσεις τη στιγμή
καινούργιο φως σαν πυρετός
μη ψάχνεις άλλη αφορμή
να με κοιτάς να μου ζητάς
δεν έχω όρια για ουρανό
και θα'σαι εσύ γλυκό κρασί
να σε μεθύσω,να σε πιώ
Λοιπόν Καλό μήνα με τα χρώματα και την ευωδιά των τραιντάφυλλών και το «Χαμογέλασε» με την φωνή του Αντώνη Ρέμου.